Łatwo tu dotrzeć, ale nie każdy zostanie na dłużej

Ktoś mądry wymyślił, żeby dolinę Val Di Sole skomunikować z resztą świata jak najlepiej. Mamy więc stosunkowo szeroką, dobrze utrzymaną szosę SS42, jednotorową linię kolejową oraz liczne kolejki gondolowe, którymi można dostać się np. na drugą grań pasma górskiego i dalej do sąsiedniej doliny.
I to jest właśnie przewaga Piano. Łatwo tu dojechać i łatwo uczynić z tej lokalizacji punkt wypadowy do bliższej i dalszej okolicy. Można trenować swoje umiejętności prowadzenia samochodu na krętych drogach, zaliczać kolejne przełęcze (aż po Szwajcarię) lub położone malowniczo jeziora, ale można też pociągiem wybrać się np. do Wenecji. Piechurzy też nie będą mieli powodów do narzekania. Sieć szlaków turystycznych jest gęsta a ich oblężenie znikome.
No i te gondole. Wagonik wjeżdżający na 3000 m n.p.m – tego u nas nie ma. A tu jest! Panorama okolicznych gór wypełnia nasz wzrok niczym wielkich kielich najlepszym winem i z taką samą siłą uderza do głowy. Ci którzy znają dobrze tatrzańskie panoramy dostaną tu sporo do myślenia. To co na południu Polski jest skondensowane na niewielkiej powierzchni, tutaj cięgnie się tak, że końca nawet przez dobrą lornetkę nie widać.
Każdy znajdzie tu swoje Rysy i Mnicha. Lodowego, Łomnicę czy Ganek zastępuje tu 10,20 lub 30 formacji wyższych i bardziej rozbudowanych. Wszystko w zasięgu wzroku. Jeśli ktoś posiada górską pasję, właściwe umiejętności i sprzęt, to w tej jednej dolinie może zanurzyć się na całe lata.