Dojechałeś? To się przesiądź, albo idź

Z Piano do Mezzocorony prowadzi kilka dróg. Warto je zmieniać, bo na trasie jest sporo obiektów inżynierskich i pięknych okoliczności przyrody. Podróż samochodem zajmie nam nieco ponad godzinę. Teraz trzeba znaleźć miejsce parkingowe pod stacją kolejki. Ale, ale… Najpierw na ten parking trzeba trafić. Zjazd z ostatniego ronda prowadzącego do tego placu nie jest tak oczywisty. Prowadzi do niego wąska brukowana droga, która przechodzi po łukiem łączącym dwa budynki. Jeśli nie traficie to nawet lepiej 😊 Podejście pod kolejką daje szansę na przyjrzenie się ciekawej panoramy miasteczka otoczonego winnicami.
Kupujemy bilet i wsiadamy do wagonika, który zabiera 7 osób iw kilka minut pokona ponad 600 m różnicy wysokości. Nie powinno nas dziwić, że zarówno w kolejce, jak i na górze spotkamy mniej i bardziej smukłych turystów ubranych we wspinaczkowe uprzęże i wyposażonych w kaski i lonże. Na górę można wejść ścieżkami, których część jest via ferratą. Słowem, dla każdego coś miłego.

Monte di Mezzocorona nie jest górą. To płaskowyż położony ok 900 m nad poziomem morza. To oznacza, że nie zdobywamy szczytu tylko odwiedzamy niewielką wioskę do której można dojechać także drogą. Jest ona dostępna tylko dla jej mieszkańców oraz innych osób upoważnionych. Sami mieszkańcy chętnie korzystają z kolejki. Posiadając karnet będzie taniej i o wiele szybciej. Spotkanie tam mieszkańca nie jest łatwe, bo to znany punkt turystyczny. Łatwo to dostrzec nawet poza sezonem, bo liczba stolików w punktach gastronomicznych jest wielokrotnie większa od liczby domów stojących na płaskowyżu.

Skywalk (wystający poza skałę pomost ) i most wiszący to dwie główne atrakcje, jakie czekają na turystów. Obie mogą posłużyć do testowania czy mamy lęk wysokości. Jeden jest statyczny drugi nieco się kiwa. Pomost w teorii ma szklaną podłogę, ale trudno liczyć na to, że będzie ona stale przecierana. Wychylając się i patrząc w dół mamy 600 m „luftu” a parząc przed siebie naprawdę piękną panoramę. Przy dobrej widoczności i zaopatrzeniu w lornetkę można studiować walory okolicy przez cały dzień. Punkty widziane na mapie porównujemy z tym co widzimy i nagle okazuje się, że co druga miejscowość jest położona na jakiejś górze w tak pięknym otoczeniu, że nie możemy pojąć za co Włochów spotkała taka nagroda. Jednak kiedy uświadomimy sobie ile trudu i jakich nakładów wymagało połączenie tych wiosek ze światem, to zamiast zazdrości pojawia się podziw. Oni naprawdę potrafią budować! Najlepszym tego dowodem jest chybotliwy most wiszący na linach, który przerzucono przez pokaźny żleb. Dla uatrakcyjnienia przejścia jego pomost jest ażurowy, co nam akurat bardzo odpowiadało